Φυσιογνωμοχαράκτης (Physionotrace)

Φυσιογνωμοχαράκτης 01Ο Φυσιογνωμοχαράκτης μπορεί να θεωρηθεί ως ο ιδεολογικός πρόδρομος της φωτογραφίας. Εφευρέτης της φυσιογνωμοχάραξης είναι ο Gilles-Louis Chrétien ο οποίος γεννήθηκε στις Βερσαλλίες το 1754.
Το 1786 η φυσιογνωμοχάραξη στηριζόταν στη μέθοδο του παντογράφου (σ.σ. ένα σύστημα με
 Pantografe Video
Pantograph Video
ξύλινους ράβδους ικανό να αντιγράφει το σχέδιο υπό κλίμακα) όπου επιτυγχάνεται η ρεαλιστική απόδοση των χαρακτηριστικών των προσώπων που απεικονίζονταν. Σημαντικό ρόλο είχε η τεχνική του εκάστοτε φυσιογνωμοχαράκτη. Τα πορτρέτα με αυτή τη μέθοδο, έχουν σχεδόν πάντα Φυσιογνωμοχαράκτης 02μια επίπεδη παγωμένη έκφραση.
Οι σημαντικοί εκφραστές στην Γαλία ήταν ο

Edme Quenedey des Ricets, ο François Gonord

και ο Gilles-Louis Chrétien.
Δούλευαν αρχικά πάνω σε χαρτί, αλλά γρήγορα το αντικατέστησαν και με άλλα υλικά όπως ξύλο, φίλντισι, μενταγιόν.
Η μέθοδος αυτή παρουσίαζε δύο διαφορετικούς τρόπους κατασκευής : του πορτρέτου σιλουέτας και του πορτραίτου
γκραβούρας.
Physionotrace by Gilles-Louis
Physionotrace by Gilles-Louis
Physionotrace 02
Physionotrace
Φυσιογνωμοχάραξη μενταγιόν 18ος αιώνας
Φυσιογνωμοχάραξη μενταγιόν
Φυσιογνωμοχάραξη μενταγιόν
Φυσιογνωμοχάραξη μενταγιόν
Physionotrace 03
Physionotrace
Portrait de Stendhal au physionotrace
Portrait de Stendhal au physionotrace
physionotrace portrait
physionotrace portrait
Φυσιογνωμοχαράκτης 03
Φυσιογνωμοχαράκτης

Mimis Nena


Στην ενότητα‘Η Έκφραση’ αναφερόμαστε σε σκέψεις και ιδέες που επηρέασαν το φωτογραφικό μέσο και την έκφραση της φωτογραφίας. Οι αναφορές δεν σηματοδοτούν οπωσδήποτε παραδείγματα προς αντιγραφή.
Δεν αντιγράφουμε παρά μόνο ως άσκηση.
Συμβουλευόμαστε την εμπειρία του χρόνου.

Φωτογραφία είναι το μάτι του φωτογράφου, η ενστικτώδης σύλληψη του χρόνου. Το ένστικτο μιας στιγμής, όπου η φωτογραφία εγκλωβίζει το αντικείμενο, για να μεταφέρει στον θεατή το υποκείμενο, μια νέα πραγματικότητα.
Ο φωτογράφος βυθίζεται στην νέα πραγματικότητα για να συναντήσει το φανταστικό (εικαστικό).
Φιλοσοφικές απόψεις και ατέλειωτες συζητήσεις. Απόψεις και εκφράσεις, μέσα από την πνευματική ενέργεια των δημιουργών, τις γνώσεις τους, που απέκτησαν από την συνεχή άσκηση και παιδεία, από την συσσωρευμένη, μέσα τους, ιστορική και κοινωνική συνείδηση.
Η τέχνη της φωτογραφίας υπακούει σε περιορισμούς, προσπαθεί, πειραματίζεται, κάνει λάθος, επιμένει, αξιοποιώντας το φως, αναλογικά ή ψηφιακά. Η Θεωρία δεν προηγείται της πρακτικής... η θεωρία δημιουργείται από την πρακτική.
Δημιουργικότητα στη φωτογραφία είναι η εκγύμναση και όξυνση του οπτικού μας αισθητηρίου, η διαρκής καλλιέργεια και ευαισθητοποίηση της ματιάς μας.
Η φωτογραφία δεν είναι κάτι το δεδομένο. Είναι συνεχής διαπραγμάτευση ανάμεσα στον φωτογράφο και το μέσο του, ανάμεσα στο εφικτό και το ανέφικτο.

Φωτογραφία είναι η γυμνή ψυχή με την ειλικρίνεια της αυθόρμητης σκέψης.

Ο φωτογράφος γίνεται καλλιτέχνης όταν απαλλάσσεται από τις έτοιμες ιδέες και επεξεργάζεται την δική του, δομημένη άποψη για τις εικόνες. Ζει έναν δυσνόητο, ως επί το πλείστον, παρόν, που πολλά χρόνια αργότερα, θα εμφανίζεται ως ένα διακοσμημένο όνειρο.
Απόψεις που σήμερα είναι γενικά αποδεκτές, κάποτε ήταν εκκεντρικές.
Η φωτογραφία εξελίσσεται σε έργο τέχνης όταν το θέμα της συνυπάρχει αρμονικά με την φόρμα, με ένα στυλ, με τα χρώματα με έναν εμφανή αισθησιασμό.

Η ουσία μίας εικόνας, δεν περικλείεται από μία υπερβατική ιδέα που χαρακτηρίζει την εικόνα, αλλά ενσαρκώνεται στη σειρά των εικονικών της εκδοχών.
Η Φωτογραφία ως σύνθετη τέχνη διεγείρει, όταν αποδεσμεύεται από το θέμα. Όταν η φωτογραφική ματιά υπερίπταται των χρόνο-τοπογραφικών περιορισμών του θέματος. Υπερίπταται πέρα από συγκεκριμένες - ακριβείς συντεταγμένες.